Poezja by Nikołaj Sierkiej Ilicz

"Moje Boże"

Stanąwszy u niebiańskich wrót,
Przed bramą piekieł się znalazłem.
Brnąc scieżką raju do hadesu doszedlem
I ujrzałem postacie dwie - obie odwszone z cnót!

Przeto tańczy przede mna sam Stwórca!
Zaliż tak ma wyglądać Bóg ?
A juz ci, sam byc nim bym mógł!
Lecz nie, ja nie wierze - jam innowierca!

To com ujrzał u góry-dole,
Tchem zwątpienia skłuło się w mej piersi.
Sądziłem, że Bóg, Aniołowie - że będą lepsi!
Gardzę. Miliony takich i lepszych bogów jest tu - na ziemskim padole!

Tyś głuchy na wołanie o szczędzenie katuszy!
Czyżem i ja nie głuchy?
Tyś na uczucia miłości nieczuły!
Ja również nań przytkane mam uszy.

Zatem jawnij mi swą boskość niebiański obłoku!
Nie ma różnic między cierniem i kolcem róży,
I nie ma najwyższego anioła, co ludziom służy!
Jam jedynie i ty - marna karykatura i niewolnik mroku!


"Szczęście"

Szczęście nie jest małe ani wielkie.
Ono nie rozróżnia barwi ni głosów.
Dla szczęścia nie ma bez-twarzy i osób.
W nim wszystko jest lepsze - jest pięknie.

Zapach polnych kwiatów w wiośnie,
Widok latawców igrających z wiatrem,
Radosny plusk morza, szmer nocnego wiatru latem,
To jest to, ten bez-kolor - nasze szczęście.

Ono jest w czerwieni polskich maków,
W każdej chmurce, w błękitnym niebie.
Ono kocha się w śpiewie słowików i skowronków
I uśmiecha się śmiechem niemowlaków - szczęście.

Szczęście mieszka w dziupli na drzewie,
Ono raduje się każdym naszym uśmiechem,
Ono w mieście, na wsi, na łące, w krzewie,
Ono jest wszędzie; Nawet w największej biedzie.

Szczęście z tłumu smutku ku nam się ciśnie,
Pod postacią małego pieska, kotka lub myszki.
Ono nas kocha, chce być dla nas wszystkim.
Ono jest w nas; Nawet w gburowatym egoiście.

Szczęście czai się w naszym najbrzydszym swetrze;
Ono naszymi sznurówkami u butów;
Ono w każdym, najgłupszym nawet z wygłupów.
W szczęściu wszystko jest piękniejsze - lepsze.


"Głupota ludzka (1)"

Biedny chłop grosz do grosza składał.
Przez godziny, miesiące, lata zbierał.
Nie szczędził se ubóstwa i głodu,
Ale nie bez powodu!
Zbierał biedny chłopina
Na nuty, muzykę, dzieło pianisty Chopina,
A gdy już wreszcie pieniądz ułożył,
Poszedł i na stół go wyłożył.
Pojechał do domu,
Ukrył nabytek, nie pokazał zgoła nikomu.
Tylko sąsiadka sąsiadce szeptała,
Jakiegoż to zamożnego mają sąsiada.
Każda z nich za mąż pójść byłaby rada.
A na koniec tak się złożyło,
Że spojrzenie śmierci w chłopie utkwiło
I zabrała matka kosa do świata innego,
I muzyka wielkiego, i chłopa głupiego.