Poezja by Risingson

Dwa wiersze... pierwszy zainspirowany tematem rzuconym na grupce dyskusyjnej NN i zamglonymi wspomnieniami z dzieciństwa... drugi zrodzony z natchnienia chwili, nie koniecznie zasługujący na zrozumienie, niemniej jednak dla mnie bardzo ważny....

Risingson


"Zaduszki"

Gdy cmentarz tonie w ogniu znicz
a chłodne, jesienne powietrze pachnie woskiem i zżółkłymi liśćmi
chyba wspaniałomyślne jest uczcić stowarzyszenie martwych dusz
kontemplacją ich transcendentnego tańca
zza transcendentnych szyb dużego okna

jak zamaskowane w białą mgłę
i szary dym cmentarnych znicz
świętują swój dzień
niczym bez cienia tęsknoty za kruchliwą materią
niczym bez cienia wzruszenia
i chwili zwątpienia...
że przecież na zawsze.....

Na grubych liściach starego dębu, wartownika i dozorcy cmentarza
przycupnie po raz grono dusz, zmęczone zbiorowym pląsem
po czym skropli się w naparstek łez...

Być może jednak trochę tęsknią.....


***

jak zwykle
zaparzyłem sobie czarną herbatę

wypiłem

jedną
dwie

jak zwykle
sięgnąłem po papierosa

zapaliłem

jednego
od drugiego rozbolała mnie głowa

pomyślałem nad sensem życia
dlaczego

niezwykła
chwila olśnienia i jasności

głowa stanęła w płomieniach

Sartre miał jednak rację

życie definiuje się same
poprzez manifestację

teraz i tutaj

or anyway, or anyway, or anyway....


Risingson, 9 grudzień 2001, godz. 1.37, Fockenfeld